Niemand blijkt de hielen van Johan Derksen schoner te kunnen likken dan Job Knoester
Sommige mensen zijn hun naam. Zo zijn er dijkgraven die Dijkgraaf heten, en naaktgeborenen die Naaktgeboren heten. Als ik te lang geen rondje heb gehaald, vinden mijn vrienden Schimmelpenninck ook best passend. En zo hebben we ook een zekere Job Knoester, die ook echt een knoester is. Tenminste, wanneer knoester een oud-Nederlands woord was geweest voor een juten zak met rotte aardappelen.
Job Knoester was lange tijd een onbekende strafrechtadvocaat, gespecialiseerd in tbs-zaken. Tot hij om onduidelijke redenen in november 2022 opeens aan de bar zat bij het televisieprogramma Vandaag Inside. Hij viel in de smaak – met zijn bloemetjesjasjes, midlifemontuur, strakke spijkerbroeken en van die lullige kleurlaarzen die alleen Nederlandse mannen ‘vlot’ vinden léék hij niet alleen op de man voor je in de rij bij het tankstation, hij bleek ook nog eens hetzelfde te vínden.
Maar crucialer voor zijn status als stamgast: niemand blijkt de hielen van Johan Derksen schoner te kunnen likken dan Job Knoester. Met aandoenlijke afzwakkinkjes of door de aandacht snel te verleggen, probeert hij het geraaskal van De Snor redelijk te laten klinken. Vaderlijk zou je het kunnen noemen. Bovendien lacht niemand harder om de grappen van René van der Gijp. Behalve Van der Gijp zelf dan.
Vorige week had Knoester opeens een eigen mening meegenomen, en wat voor een. Voor de vredig verlopen protestmars tegen de Gaza-oorlog in Rotterdam zou door islamitische organisatoren opzettelijk de geboortedag van Adolf Hitler zijn gekozen, beweerde Knoester. Het was geen slip of the tongue, zoals Derksen – nu zelf eens in de schadebeperkende rol – eerder nog leek te denken. ‘Hoe kan het dat de media het hier niet over hebben?’, jammerde Knoester, alsof hij net iets belangwekkends aan de kaak stelde in plaats van een krankzinnige complottheorie te ventileren.
Het mag duidelijk zijn in welke fuik Knoester zit. Die andere stamgast van Vandaag Inside, Telegraaf-propagandist Wierd Duk, riep op tot een ‘nationaal offensief’ tegen de islamitische organisaties die meeliepen met de Gaza-manifestatie. Wat de over een burgeroorlog dromende Duk precies bedoelt met een nationaal offensief, bleef onduidelijk. Zoals altijd. Ook hij vond het protest een provocatie, maar dan vanwege het feit dat die werd georganiseerd op Eerste Paasdag. Tja, je moet spijkers op laag water zoeken als die luie moslims zich weigeren te misdragen!
Heel vaak vragen progressieve typjes waarom ik op deze plekken dit soort non-valeurs bespreek. ‘Waarom geef je zo iemand een podium?’ of: ‘Negeer ze toch’, zeggen ze dan. Veel progressieve mensen denken dat ze, omdat ze gelijk hebben, vanzelf gelijk krijgen. Maar ‘going high, when they go low’ heeft niets uitgehaald. Met Donald Trump in het Witte Huis en Geert Wilders in onze regering is ‘erboven staan’ slechts lafheid en privilege; het is makkelijk om ergens boven te staan als het je niet raakt.
Natuurlijk zijn mensen als Knoester en Duk rancuneuze lichtgewichten, die via opheftelevisie en sprekersopdrachten hun scheidingen proberen te financieren – alles is altijd nog platter dan je al dacht. Maar miljoenen mensen nemen hun geleuter voor waar aan. De hitserij van morsige mannetje uit het ecosysteem van Vandaag Inside en De Telegraaf is als een voortdurend druppelende koffiemachine. Elk druppeltje lijkt nietsbetekenend, maar voor je het doorhebt, zit de kan vol.
En dus moeten we de ijdele incontinentie van dit soort mannen niet zomaar voorbij laten gaan. De islamitische organisaties achter de protestmars hebben al aangifte gedaan, en ook u weet nu wie Job Knoester is. Wat overigens niet betekent dat u hem hoeft te onthouden.
