Schokkend! Steeds meer moslimjongeren denken eraan Nederland te verlaten: Dit is wat ze zeggen!

Steeds meer moslimjongeren in Nederland overwegen om het land te verlaten. Uit een recent onderzoek blijkt dat twee derde van hen serieus nadenkt over emigratie. Dat is een schokkend percentage, zeker als je bedenkt dat de meeste van deze jongeren hier zijn geboren en opgegroeid. Wat drijft hen tot dit besluit? En wat zegt dit over hoe zij zich voelen in Nederland?

Discriminatie en het gevoel er niet bij te horen

Voor veel moslimjongeren is het gevoel van uitsluiting en discriminatie een belangrijke reden om naar het buitenland te kijken. Racisme en islamofobie worden vaak genoemd als factoren die bijdragen aan een groeiend gevoel van onveiligheid.

In het onderzoek geeft bijna een kwart van de ondervraagden aan dat zij zich in Nederland regelmatig gediscrimineerd voelen vanwege hun geloof. Vooral vrouwen met een hoofddoek ervaren dit in het dagelijks leven, bijvoorbeeld bij het zoeken naar werk of tijdens sociale interacties.

Een 22-jarige respondent uit Rotterdam vertelt: “Ik ben hier geboren, ik spreek de taal perfect en ik voel me Nederlander. Maar zodra mensen mijn naam zien of mij met een hoofddoek zien, veranderen hun gezichten. Alsof ik hier niet thuis hoor.”

Dit soort ervaringen zijn geen incidenten, maar onderdeel van een bredere maatschappelijke tendens waarin moslims vaak te maken krijgen met vooroordelen.

Gebrek aan vertrouwen in de politiek

Het vertrouwen in de Nederlandse politiek onder moslimjongeren is extreem laag. Maar liefst 89% van de ondervraagden geeft aan weinig tot geen vertrouwen te hebben in politici en beleidsmakers.

Dit wantrouwen is sterker onder moslims met een Marokkaanse achtergrond (93%) dan onder Turkse moslims (84%).

De opkomst van populistische en anti-islam partijen wordt vaak genoemd als een belangrijke factor. De retoriek waarin moslims regelmatig worden weggezet als een ‘probleem’ in Nederland, zorgt voor een gevoel van vervreemding.

Een 26-jarige student uit Utrecht verwoordt het als volgt: “Ik betaal belasting, ik werk hard, ik doe alles wat van een goed burger verwacht wordt. Maar in de politiek wordt altijd over mij gesproken alsof ik een last ben voor de samenleving.”

Somber toekomstbeeld

Veel moslimjongeren hebben weinig vertrouwen in hun toekomst in Nederland. Slechts 34% kijkt positief naar de toekomst, terwijl een even groot percentage juist negatief is.

De rest blijft neutraal of weet het niet. Vooral moslims met een Marokkaanse achtergrond zien hun toekomst hier somber in.

Daarnaast maakt driekwart van de respondenten zich zorgen over de groei van anti-islam sentimenten in Nederland.

De opkomst van rechtse en populistische partijen, de roep om strenger immigratiebeleid en het voortdurende debat over het verbieden van islamitische uitingen (zoals de hoofddoek in bepaalde sectoren) dragen allemaal bij aan een onzekere toekomstverwachting.

Waarom willen ze weg?

De wens om te emigreren komt voort uit verschillende overwegingen. Veiligheid speelt een grote rol, maar ook de wens om in een islamitisch land te wonen waar hun geloof geen controversieel onderwerp is.

Turkije en Marokko worden vaak genoemd als potentiële bestemmingen, maar ook Canada, Spanje en andere Europese landen worden overwogen.

Een 29-jarige man uit Amsterdam zegt: “Ik hou van Nederland, maar Nederland houdt niet van mij. Ik voel me hier niet veilig, niet geaccepteerd en ik heb het gevoel dat ik mezelf voortdurend moet verdedigen. In een islamitisch land hoef ik niet steeds uit te leggen waarom ik bid of waarom mijn vrouw een hoofddoek draagt.”

Voor anderen draait het niet alleen om religie, maar ook om economische kansen. In landen als Canada en Duitsland wordt diversiteit in sommige sectoren juist gestimuleerd.

“Ik heb een masterdiploma en ervaring in de IT, maar ik word telkens afgewezen bij sollicitaties. In Canada of Duitsland zou ik meer kansen hebben,” zegt een andere respondent.

Wat betekent dit voor Nederland?

De overweging van een aanzienlijk deel van de moslimjongeren om te vertrekken is zorgwekkend. Het betekent dat er een grote groep Nederlanders is die zich niet geaccepteerd voelt in hun eigen land.

Dit is niet alleen een persoonlijk probleem, maar ook een maatschappelijk probleem.

Als Nederland talentvolle, hardwerkende jongeren kwijtraakt door een gebrek aan inclusie en acceptatie, dan is dat niet alleen een verlies voor deze groep, maar ook voor de samenleving als geheel.

Deze jongeren willen graag bijdragen, willen een toekomst opbouwen en willen zich hier thuis voelen.

Een 25-jarige vrouw uit Den Haag verwoordt het als volgt: “Als ik op vakantie ben, mis ik Rotterdam. Maar als ik terugkom, voel ik de afstand weer. Ik hou van Nederland, maar ik weet niet of Nederland van mij houdt.”

Wat kan Nederland doen?

Om te voorkomen dat meer moslimjongeren besluiten om te emigreren, moet er serieus gekeken worden naar hoe inclusie en diversiteit beter gewaarborgd kunnen worden. Dit betekent niet alleen mooie woorden over acceptatie, maar ook concrete beleidsmaatregelen:

• Bestrijding van discriminatie op de arbeidsmarkt: Werkgevers moeten beter gecontroleerd worden op discriminerende praktijken bij sollicitaties.
• Een eerlijker politiek debat: Politici moeten stoppen met het constant problematiseren van moslims en migranten in het debat.
• Meer zichtbaarheid van rolmodellen: Succesvolle moslimjongeren en -professionals moeten een groter podium krijgen om te laten zien dat ze een onmisbaar onderdeel zijn van de Nederlandse samenleving.
• Actieve dialoog tussen gemeenschappen: Er moeten meer initiatieven komen om verschillende groepen binnen Nederland met elkaar in contact te brengen, om wederzijds begrip en acceptatie te vergroten.

Conclusie

Dat twee derde van de moslimjongeren serieus nadenkt over emigratie is een wake-up call. Dit betekent dat een grote groep zich niet langer welkom voelt in een land waar ze geboren en opgegroeid zijn.

Nederland kan het zich niet veroorloven om getalenteerde en ambitieuze jongeren te verliezen door een gebrek aan inclusie.

Als we willen dat iedereen zich thuis voelt in Nederland, moet er iets veranderen. Niet alleen in de politiek, maar ook in de manier waarop we met elkaar omgaan.

Want een samenleving waarin een grote groep zich gedwongen voelt om te vertrekken, is een samenleving die iets fundamenteels verkeerd doet.