Ruim anderhalf jaar na het overlijden van zijn dochter Daniëlle van ’t Schip kampt Joop Oonk nog dagelijks met het immense verdriet. In een openhartig interview met weekblad Party vertelt de 82-jarige ex-man van Willeke Alberti hoe zijn leven sinds haar dood volledig is stilgevallen.
De impact van het verlies is voelbaar in elk aspect van zijn bestaan. De dagelijkse pijn en het gemis blijven allesbepalend voor de manier waarop hij zijn dagen doorbrengt.
Een leven zonder licht en zonder kleur
Sinds het overlijden van Daniëlle, die in oktober 2023 op 55-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een ongeneeslijke ziekte, is er voor Joop niets meer vanzelfsprekend. Waar hij vroeger de dag begon met plannen en een gevoel van enthousiasme, is dat gevoel volledig verdwenen. “De onschuld die je hebt, de vreugde van het leven, dat je ’s morgens opstaat van ‘leuk, en we gaan dit doen’, is weg, is niet meer en komt ook nóóit meer terug,” zegt hij eerlijk.
Hij kijkt elke ochtend naar een foto van Daniëlle en begroet haar nog steeds. Het besef dat zij er niet meer is, blijft onwerkelijk. Het idee dat hij haar zou moeten overleven, is iets waar hij moeilijk grip op krijgt. “Ik had in mijn stoutste dromen nooit kunnen bedenken dat dit zou gebeuren. Ze had míj moeten wegbrengen, het hoort andersom te zijn, weet je wel?” Die omgekeerde werkelijkheid blijft als een koude deken over zijn dagelijks leven liggen.
De dood van Daniëlle blijft voor Joop niet alleen pijnlijk, maar ook onbegrijpelijk. “Wat heeft die vrouw misdaan dat ze van de wereld af moest?” vraagt hij zich af, vol frustratie en verdriet. Hij beschrijft haar als een vrouw vol verhalen, liefde en levenskracht. Volgens Joop had Daniëlle zelfs plannen voor een nieuw boek met de titel In Het Licht Van De Liefde En Het Leven als ze haar ziekte had overleefd. Het feit dat ze deze plannen niet heeft kunnen realiseren, benadrukt voor hem het tragische karakter van haar overlijden.
Elke avond sluit hij zijn dag af met een groet aan haar foto, een ritueel dat hem houvast geeft. “Het enige wat ik nog heb, is een tasje met daarin een busje met haar as en een plukje van haar haar. En dan denk ik: is dat nou het hele leven? Dat is het dus, weg…” Zijn woorden laten weinig ruimte voor hoop, maar des te meer voor de rauwe realiteit van rouw.
Familiebanden als houvast in donkere dagen
Toch zijn er kleine lichtpuntjes in het leven van Joop, die hem helpen overeind te blijven. Het contact met zijn kleinkinderen Estelle en Davy geeft hem troost. Volgens Joop is zijn familie altijd hecht geweest, maar juist door het wegvallen van een zo belangrijke schakel als Daniëlle, zijn die banden nog intenser geworden. De gesprekken en momenten met zijn kleinkinderen bieden een sprankje warmte in een verder stille en lege wereld.
Zijn huidige vrouw, die negentien jaar jonger is, maakt zich regelmatig zorgen over hem. Joop vertelt dat ze zich afvraagt of hij zijn verdriet wel aankan. “Zij maakt zich zorgen om mij. Zo van: straks gaat hij eraan onderdoor, met al zijn verdriet en zorgen.” Joop beseft dat het niet de bedoeling is dat hij zich volledig verliest in zijn rouw, en probeert zichzelf daarom steeds opnieuw bijeen te rapen. Toch blijft het een strijd. “Het verlies van Daniëlle… de stilte die dat achterlaat, blijft ongelooflijk. Dat is gewoon zo,” zegt hij.
Hoewel Joop zijn dochter fysiek is kwijtgeraakt, leeft ze voor hem nog dagelijks voort in zijn herinneringen en rituelen. Haar as, haar haarlok, haar foto aan de muur – het zijn voor hem geen symbolen, maar tastbare herinneringen aan de dochter die hem lief was. Het verdriet zal nooit verdwijnen, maar in de verbinding met haar nagedachtenis vindt hij een manier om te blijven ademen.
Voor velen is het verhaal van Joop herkenbaar en schrijnend tegelijk: het verliezen van een kind is een wond die nooit helemaal geneest. Maar de liefde, de herinneringen en de kleine dagelijkse gebaren kunnen soms toch een beetje verlichting brengen, al is het maar voor een moment.
