Johan Derksen ‘excuseert’ zich voor het eerst: ‘We moeten ook niet overdrijven: voor welke volwassen vrouw is een foto van een lul een traumatische ervaring?’

Als voetballer gingen er zoals hij dertien in een dozijn, als hoofdredacteur van het magazine Voetbal International was hij geducht, op televisie is hij ‘de held van smakeloos Nederland’. Althans, zo omschrijft Johan Derksen (73) zichzelf. Toen hij eind april in praatprogramma ‘Vandaag Inside’ opbiechtte als jonge twintiger een bewusteloze vrouw te hebben gepenetreerd met een kaars, viel half Nederland over hem heen. ‘Soms moet je onfatsoenlijk zijn om duidelijk te zijn. Dus stak ik mijn middelvinger op naar die woke dames.’

Een dag na zijn bekentenis zwakte Derksen de feiten al af. Hij had de vrouw niet gepenetreerd, maar de kaars tussen haar benen gezet. De afschuw om zijn uitspraak werd er niet minder om, en Derksen besloot zich terug te trekken uit ‘Vandaag Inside’. Twee weken later keerde hij op zijn stappen terug.

JOHAN DERKSEN «We zijn de grootste talkshow van Nederland, een echt cultprogramma. Ik zit hier 24 jaar: er is dus een hele tijd overheen gegaan om deze status te bereiken. Ik herinner me een aflevering waarin Frits Barend te gast was: er werden bitterballen de studio binnengebracht om te vieren dat we 200.000 kijkers hadden. Scoren we er vandaag maar 200.000, staan we morgen op straat.»

HUMO Waarom diste je dat kaarsverhaal op?

DERKSEN «In Nederland zijn de laatste tijd veel mensen met pek en veren besmeurd wegens ongewenste intimiteiten. De talkshows zaten iedere avond vol met lieden die er schande van spraken. Toen dacht ik: hebben al die schijnheilige mensen die zo graag willen deugen dan zelf nooit een misstap begaan? Ik wilde me kwetsbaar opstellen en heb heel spontaan een incident opgerakeld van vijftig jaar geleden. Alleen wist ik halverwege het verhaal niet meer precies hoe het afgelopen was. Maar er zit een miljoen mensen te kijken, dus je moet er wel een eind aan breien. Ik heb een beetje geïmproviseerd, helemaal in de sfeer van ons programma, en dat was fout.»

HUMO Zo kwetsbaar zag je er niet uit, je leek net te genieten van je stoere verhaal.

DERKSEN «Kijk, ik word gevraagd om een mening te geven. Ik zit daar niet om een of ander hoger doel te dienen, maar om mijn geld op te strijken. Tot mijn 49ste heb ik voor een journalistenloon moeten werken, bij ‘Vandaag Inside’ begon ik voor 50.000 euro in de maand.»

HUMO Voor geld danst de beer?

DERKSEN «Nou, nee… Maar ik ben niet ongevoelig voor geld. Ik heb drie kinderen, en net als alle jonge mensen hebben die de grootste moeite om een huis te kopen. Het is de enige reden waarom ik hier zit: om mijn kinderen te helpen en mijn hobby’s te financieren. Rijkdom interesseert me niks.

»Uiteraard keur ik seksueel geweld af. Maar er was nauwelijks iets gebeurd: het was een dronkenmanstoestand. Die mevrouw lag te wachten op een beurt, maar viel in slaap. Dus liep ik gefrustreerd de deur uit. Maar niet alvorens eerst die kaars tussen haar benen te hebben gezet. That’s all. Niet netjes, maar zo is het gebeurd. Op slag voelde de hele wokegemeenschap zich gekwetst. De reacties op sociale media werden steeds grotesker, zonder dat de context er nog toe deed. Binnen een dag werden mijn radioprogramma’s, mijn eigen bluesfestival én mijn theatertour gecanceld. Plots was ik al mijn hobby’s kwijt. Voor een nietszeggende jeugdzonde van vijftig jaar geleden!»

HUMO Met dat cancelen valt het wel mee: ‘Vandaag Inside’ gaat alweer vrolijk door, mét jou.

DERKSEN «Omdat we als best bekeken talkshow van Nederland een echte money machine zijn voor Talpa (mediagroep boven de commerciële SBS-zenders, red.). Dat ik eventjes gestopt ben, komt omdat ik me in de steek gelaten voelde door Talpa. Terwijl heel Nederland tegen mij was, stuurden zij een persbericht uit dat ik diezelfde avond nederig mijn excuses zou aanbieden. Nou, dan val ik nog liever ter plaatse dood. Als ik met de rug tegen de muur sta, verwacht ik dat mijn werkgever achter me staat.

»Een dag later al stond de publieke omroep bij me op de stoep: zij wilden het programma overnemen. Dat wilde Talpa natuurlijk niet. John de Mol schoof me mijn contract onder de neus: ‘Wat er ook gebeurt, jullie gaan níét naar de openbare omroep.’ Als ik dat wel zou doen, voegde hij eraan toe, maakte ik dertig gezinnen met studerende kinderen werkloos. Ik had niet zoveel keus: als De Mol een klacht had indiend, had hij de rechtszaak altijd gewonnen.»

HUMO Zeg je nu dat je een slachtoffer bent?

DERKSEN «Helemaal niet, hoor. Ik ga niet zielig doen. Tijl Uilenspiegel zei het al: ‘Ze hebben een hekel aan mij, maar ik heb het er zelf naar gemaakt.’ Ik begrijp best dat sommige groepen tegen me zijn. Iedere avond rijd ik anderhalf uur naar de studio, en anderhalf uur terug – toegegeven, met een chauffeur, ik kan lekker slapen (lacht). Maar dat doe ik niet als ik politiek correct moet zijn en om de hete brij heen moet dansen. Dan zou ik de kijker minachten, en dat wil ik niet.»

HUMO Waarom liggen excuses zo moeilijk?

DERKSEN «Ik laat me niet souffleren door een paar linkse dames van de wokegemeenschap. Ik dénk er nog niet aan. Voor mijn doen ben ik redelijk door het stof gegaan. Op mijn manier heb ik drie avonden naeen mijn excuses aangeboden: dat het absoluut niet mijn bedoeling was om mensen te kwetsen die zulke dingen hebben meegemaakt.»

HUMO ‘Voor de praatgasten die excuses eisen om te scoren,’ zei je in het programma, ‘heb ik maar één gebaar: dít!’ Waarop je je middelvinger opstak naar de camera.

DERKSEN «Dat was voor al die dames aan de talkshowtafels die veertien dagen gekwetst waren geweest. Ik wilde hun mijn minachting tonen, op mijn manier. Soms moet je onfatsoenlijk zijn om duidelijk te zijn. Die dames worden geleefd door vooroordelen. Ik heb geen vooroordelen, wel levenservaring. In de zeventiger jaren neukte je je ’t apezuur, maar altijd met wederzijds goedvinden.»

HUMO Zeg jij.

DERKSEN «Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een wip heb gemaakt en de andere partij het niet goed vond.»

ZELFDE HORK

HUMO Is dit de laatste kramp van een oude witte man die merkt dat de wereld verandert en daar moeite mee heeft?

DERKSEN «Dat ik een witte man ben, 73 en de nodige levenservaring heb: daar kan ik niets aan doen. Ik ben opgegroeid in de jaren 60 en 70. Mijn generatie is veel ruimdenkender dan de huidige, waarin de vertrutting alomtegenwoordig is. Nu zitten ze thuis voor de buis met grote oren te wachten tot ze gekwetst kunnen zijn, want dan kunnen ze weer schande spreken.

»Ik wil best begrip opbrengen voor een veranderende maatschappij. Maar als je zoals ik opgegroeid bent in een periode dat alles toegestaan was, dan pik je het niet dat je nu helemaal niks meer mag zeggen. Ik laat me de mond niet snoeren.»

HUMO Mogen anderen niet dezelfde aanspraak maken op de mondigheid die jij voor jezelf opeist?

DERKSEN «Met mondigheid heb ik geen probleem. Maar je willetje drammerig doordrijven vind ik wel stuitend. Hele volksstammen zijn tegenwoordig gekwetst. Maakt niet uit waarover, maar ze zijn gekwetst. Het komt me de strot uit. Ze realiseren zich niet dat ze er met z’n allen een achterbakse, truttige maatschappij van maken. Niemand durft zich nog uit te spreken, uit angst voor de reacties. Daar gaan wij tegenin: wij zijn het enige programma in Nederland dat zich geestelijk onafhankelijk opstelt. Wij houden nergens rekening mee.»

HUMO Behalve met de kijkcijfers.

DERKSEN «Helemaal niet! Al begrijp ik wel waarom wij de best bekeken talkshow zijn. Als je in slaap wil vallen, moet je naar een Nederlandse talkshow kijken. Het is allemaal zo politiek correct en genuanceerd, het aankijken niet waard. Je verveelt je dood. Bij ons niet, daar gebeurt altijd wat. Wij maken een spraakmakend programma en hebben goede kijkcijfers.»

HUMO Toch de kijkcijfers dus.

DERKSEN «Laat ik het zo zeggen: voor tv hoef je niets te kunnen. Ik hoef slechts mezelf te zijn. We gaan onvoorbereid zitten, lullen een uur vol en gaan weer naar huis.

»Ik heb nooit de ambitie gehad om op tv te komen. Het is zo’n overschat medium. Iets voor ijdeltuiten en mensen die er toevallig geschikt voor zijn. Characters noemen ze dat in dit wereldje. René Van der Gijp is er zo één, Jan Boskamp ook, Hans Kraay en ik. Maar veel mensen veranderen in de tv-wereld: ze krijgen sterallures. Dan ben je een engerd. Wel, het wemelt hier van de engerds.»

HUMO Hoor wie het zegt.

DERKSEN «Ik ben niet veranderd: ik ben nog steeds dezelfde hork als honderd jaar geleden.»

HUMO Wat is er fijn aan mensen beledigen?

DERKSEN «Ik beledig geen mensen, ik geef mijn mening.»

HUMO Die vaak niet flatterend is voor homo’s, zwarten en vrouwen.

DERKSEN «Allemaal zo’n gelul, jongen! Mijn beste vriend is een homo, hij heeft nog in België gevoetbald. Ik heb jarenlang met zwarte muzikanten langs de schouwburgen getoerd: niet één van die jongens heeft me ooit van racistische neigingen beticht. En vrouwen zijn m’n hobby, ik heb echt geen hekel aan ze.

»Weet je wie geen stem krijgt in de samenleving? Alle mensen die me steunen. Ik ben de stem van de zwijgende meerderheid. Talkshows en kranten worden gevuld door mensen van de linker- of rechtervleugel. Voor die grote groep ertussen zijn wij er. Ik ben de held van smakeloos Nederland: ‘Eindelijk een programma waar ze zeggen hoe het daadwerkelijk is.’»

HUMO Zeggen wat de mensen denken: dat kennen we in België van het Vlaams Belang.

DERKSEN «De mensen van extreemrechts krijgen genoeg ruimte in Nederland. De middengroep krijgt nooit een podium. Die kijkt trouw naar ons, omdat ze vinden dat wij een evangelie verkondigen. En ze kunnen lachen om onze humor.»

HUMO Is het een teken des tijds dat het in onze scoringsdrang steeds onbeschofter moet?

DERKSEN «Daar zijn wij helemaal niet mee bezig, joh! Wilfred (Genee, red.), René (van der Gijp, red.) en ik gaan buiten het programma niet met elkaar om, wij komen niet bij elkaar over de vloer. Wij praten alleen aan die tafel. Er is niet over nagedacht, er zijn geen afspraken. Er is alleen die chemie tussen ons – dát is ons geheim.»

KONING ALBERT

HUMO Als voetballer tackelde je al met de voeten vooruit.

DERKSEN «De aard van het beestje, zeker? Nu, dat wordt ook overdreven. Ik ben 73: er zijn er dus maar weinigen die zich mij als voetballer kunnen herinneren (lacht). Ik was een linksbuiten die later linksback werd. Van mij gingen er dertien in een dozijn, ik neem mijn voetbalcarrière helemaal niet serieus. Twaalf jaar goed gelachen, niets verdiend. Ik heb bij Go Ahead, Cambuur, Veendam, Haarlem en MVV gespeeld. Dat zijn clubjes als Oostende. Toen ik stopte, was ik blij dat ik financieel quitte was.»

HUMO Marc Overmars moest als technisch directeur opstappen bij Ajax wegens seksueel overschrijdend gedrag, maar werd zes weken later al in dienst genomen door Antwerp. Is hij te hard aangepakt?

DERKSEN «Wat Marc Overmars gedaan heeft, zou niet kunnen binnen een organisatie waarvan ik de baas ben. Als één van mijn journalisten bij Voetbal International een dickpic had gestuurd naar een relatie van het blad, had ik hem eruit gegooid. Marc is terecht ontslagen. Maar ik vind níét dat hij levenslang moet hebben, hij verdient een tweede kans. Ik begrijp Antwerp dus. Ooit moest die man weer iets beginnen en ik gun Antwerp een waanzinnig goede technisch directeur. Alleen realiseerde Marc zich zelf niet dat hij iets heel geks gedaan heeft. Al moeten we het ook niet overdrijven: voor welke volwassen vrouw is het een traumatische ervaring als iemand haar een foto van zijn lul opstuurt?»

HUMO Daar heb ik het antwoord niet op, en jij ook niet. Misschien moeten we ’t aan die vrouwen vragen.

DERKSEN «Dat héb ik gedaan. Aan Hélène Hendriks, één van de dames die het voetbal bij ons presenteert. ‘Ik krijg er tien per dag’, zegt ze. Blijkbaar is het een grote hype en stuurt iedereen dickpics. Jij niet, Jan? Nou, ik ook niet. Af en toe zoekt Hélène uit van wie zo’n foto komt. Dan is het een jochie van 15 jaar.»

HUMO Wordt laakbaar gedrag niet erg makkelijk genormaliseerd door Overmars al zo snel een tweede kans te geven?

DERKSEN «Hebben jullie koning Albert in de ban gedaan toen-ie een buitenechtelijk kind verwekte? Jullie Belgen moeten niet zo hypocriet zijn. Ik heb een uitglijder gemaakt, Overmars heeft een uitglijder gemaakt. Vroeger kreeg je een draai om de oren, nu word je vernietigd. Ik ben er gelukkig niet gevoelig voor, maar je kunt eraan kapot gaan. Met Overmars ging het die kant op. Daarom gunde ik hem een nieuwe kans.

»Kijk, mensen mogen me arrogant vinden, of een klootzak. Ik ben in Nederland uitgemaakt voor antisemiet, seksist, racist, homofoob en verkrachter. Ze mogen van geluk spreken dat ik het allemaal accepteer en geen advocaat in de arm neem. Het is me de moeite niet waard, ik gun ze hun uitlaatklep.»

HUMO Je bent een aardige man, eigenlijk.

DERKSEN «Het vervelende is dat mensen die me ontmoeten bijna teleurgesteld zijn: ‘O, eigenlijk valt hij wel mee.’ Dat krijg je door tv, het is imagebuilding. Alsof ik een gek ben. Maar dat ben ik niet: ik gedraag me heel normaal en sta mensen heel normaal te woord.»

ZWARTE BLUESHELDEN

HUMO Heb je ook een gevoelige kant?

DERKSEN «Jazeker.»

HUMO Je laat hem niet graag zien.

DERKSEN «Nee. (Denkt na) Muziek kan me ontzettend ontroeren. Als kind hoorde ik Little Richard op Radio Luxemburg. Sindsdien ben ik helemaal in de ban van de zwarte muziek. Thuis heb ik een unieke verzameling platen en cd’s – 30.000 stuks. We hebben er zelfs een extra huis voor laten bouwen. Ik heb zeven jaar door het land getoerd met een theatershow met Britse, Amerikaanse en Nederlandse bluesartiesten. Iedere avond ontroerde me dat. Ik heb een eigen internetradiostation – Grolloo Radio – waar ik elke ochtend een uur lang plaatjes draai. Ik maakte ook programma’s voor de radio in Rotterdam, Amsterdam, Den Haag en Drenthe. Dat heb ik 20 jaar lang gedaan, voor nul cent – ik wilde niks aan muziek verdienen. Tot nu… (knipt met de vingers) gecanceld!»

HUMO Waarom raakt de blues je?

DERKSEN «Dat kun je niet verklaren. Ik hou niet van chansons, schlagers of het Eurovisiesongfestival – een bron van smakeloosheid, al had België geen slechte inzending met die zwarte jongen. Nee, ik hou van de blues.

»Mijn heerlijkste moment is ’s avonds laat met een koptelefoon op, een harde bluesplaat en een sigaar. Dan ben ik helemaal gelukkig. En ik doe er niemand kwaad mee. Dat zei ik ook altijd als mijn vrouw weer eens zeurde over al die ‘kutbands’ waar ik haar mee naartoe nam in Amerika: ‘Láát me, ik doe er niemand kwaad mee.’ Ik ga ook met haar mee, hoor. Zoals die keer naar Yes. Jezus Christus! Die gozer begon aan een gitaarsolo, daar kwam geen eind aan. Halfweg ben ik buiten gaan roken.»

HUMO Wat deed je in Amerika?

DERKSEN «Vroeger ging ik twee keer per jaar. Ondertussen is het even geleden – we vinden het te zielig voor onze hond – maar ik ben overal geweest. Ik ben er zelfs getrouwd, in Memphis. Met mijn vrouw heb ik al die kutmuseums gezien. Het was mijn wisselgeld: als ik de hele dag achter haar aan slofte, kon ik ’s avonds naar een of andere bluesband (lacht).»

HUMO Wie zijn je helden?

DERKSEN «Luther Allison, O.V. Wright, Tab Benoit, Tinsley Ellis, The Cape Brothers, Chris Stapleton ook, al is-ie eigenlijk een countryzanger. Het enige nadeel aan Nashville is dat het daar allemaal Republikeinen zijn. Rednecks die voor het vrij bezit van wapens zijn. Dat staat me dan weer tegen. Als je in Amerika geen Democraat bent, ben je bijna onfatsoenlijk, vind ik.»

HUMO Ah, fatsoen!

DERKSEN «Túúrlijk. Ik zou me hier in Nederland ook niet bij Geert Wilders aansluiten. En met die meneer in Antwerpen zou ik ook niets te maken willen hebben. Maar dat wil ik ook niet met christelijke partijen: de Bijbel vind ik een gedateerd sprookjesboek. Liever heb ik een politicus die beslissingen neemt omdat-ie met z’n poten in de maatschappij staat dan één die de Bijbel erop naslaat om te weten of iets mag.»

HUMO Je eerste vrouw overleed door een val van de trap. Jij vond haar. ‘Mijn tranen zijn op’, heb je daar eens over gezegd.

DERKSEN «Ik was 41 en weduwnaar. Daar heb ik ontzéttend veel verdriet van gehad. Nu ben ik 73: ik heb nooit meer gehuild na de begrafenis van mijn vrouw. Alsof de tranen op zijn. Gek, hè? Het was de ellendigste periode uit mijn leven. Ik bleef achter met een 12-jarig kind en moest weer aan het werk. In ons vak ben je op de gekste tijdstippen weg. Dus begon ik weer aan een vrouw, want ik had een oppas nodig. Dat is hopeloos mislukt, na een jaar ben ik weer gescheiden. Een dure fout ook: voor dat ene jaar huwelijk heb ik me twaalf jaar krom moeten werken aan alimentatie (lacht). Na een paar jaar als single ben ik mijn huidige vrouw tegengekomen.

»Kijk, ik hou niet zo van psychologen. Maar zo’n overlijden, hoe hard het er ook inhakt, wapent je ook: wat kan er je nog overkomen dat erger is? Ik kan goed incasseren. Toen ik stopte met ‘Vandaag Inside’, moest ik mezelf overal wegzappen: op iedere zender werd er schande van me gesproken! (lacht) Een normaal mens zou geen oog dichtdoen, maar ik kon erom lachen. Misschien heeft het daar wel mee te maken, ja. Dat ik het in verhouding allemaal peanuts vind. Het is een harde manier om te leren relativeren, als je je vrouw zo verliest. Maar ik sluit niet uit dat het mijn karakter beïnvloed heeft.

»Weet je, soms zijn dingen makkelijk verklaarbaar. Als je op je 73ste nog dit lange haar hebt, heeft dat een oorzaak. Ik kom uit een heel rechts, christelijk milieu. Orde en gezag, er netjes uitzien. Ik wilde drummer worden, maar mijn vader – die bij de rijkspolitie zat – wilde dat niet. Langeharenmuziek, drugs, alcohol: allemaal uit den boze. Discussies met mijn vader liepen meestal uit op slaande ruzie, ik heb me vaak moeten inhouden. Op zijn sterfbed zei hij: ‘Je hebt toch maar een mooie baan als hoofdredacteur, ik ben blij dat ik je bij die muziek heb weggehouden.’ Ik heb hem geantwoord: ‘Ik hoop dat ik, als er een volgende keer komt, zélf mag kiezen.’ Daar heb ik het maar bij gelaten.

»Op mijn 16de ben ik het huis uit gegaan. Met het voetballen kon ik me financieel redden. Nu ben ik 73, en nog steeds onderweg.»

HUMO Je lange haar was een eerste daad van verzet.

DERKSEN «Tot ik naar het leger moest voor mijn dienstplicht. Liep ik wéér zestien maanden voor lul. Toen heb ik me voorgenomen: ik pik van niemand meer autoritair gezag, en niemand hoeft het van mij te pikken. Toen jongens van mijn eigen leeftijd me in het leger bevalen dat ik in de houding moest gaan staan voor ik tegen hen mocht praten, had ik ze het liefst de tanden uit hun bek geslagen. Maar dat kon ik niet, ik moest ’s zondags voetballen.»

HUMO Dus moest de spits van de tegenpartij het maar ontgelden.

DERKSEN «Reageerde ik me daar op af, ja (lacht).»

HUMO Is muziek belangrijker dan voetbal in je leven?

DERKSEN «O, ja! Voetballen interesseerde me geen reet, muziek is mijn passie! Ik ben al twintig jaar in geen stadion meer geweest. Ik word nog weleens als vip uitgenodigd, maar dat is het laatste wat ik wil.

»Echte journalistiek is niet meer mogelijk in de voetballerij. Er bestaan alleen nog notulisten. Louis van Gaal is ermee begonnen: alle interviews moesten worden nagelezen door de pr-afdeling van de club. Stemde je daar niet mee in, had je geen interview. Ik móést het dus wel accepteren. Maar onze eindredacteuren werden hoorndol: veertig aanpassingen was heel normaal. Ik heb mijn tijd uitgediend, maar de lol was eraf. Ik kon alleen nog m’n gram halen in een paar columns.»

HUMO Alles is amusement geworden.

DERKSEN «Nou, wás het maar amusement. We zijn slaafjes geworden van omhooggevallen voetballers die eerder miljonair dan volwassen zijn. Die met peperdure oorbellen en een asociale auto voorrijden en flinke praatjes hebben, tot puntje bij paaltje komt. Dat was volledig in strijd met mijn karakter. Ik heb enorm afgezien de laatste jaren, ik vond het niet erg dat ik 65 werd. Het is een verschrikkelijk vak geworden.»

HUMO ‘Vandaag Inside’ begon ooit als een voetbalprogramma.

DERKSEN «Maar dat wilde ik niet meer, wel een gewone talkshow. Het vervelende was dat Jan Boskamp ons zo ontviel. Jan is een hele Belg geworden, die weet niet meer wat er in Nederland gebeurt. Jan begrijpt ook niet dat ik uitgepraat ben over voetbal. Deden we samen een Europacupwedstrijd, was die om elf uur afgelopen. Dan volgden er nog 46 samenvattingen van al die andere wedstrijden. Ging hij die allemaal zitten bekijken in een donker hok hier, tot twee uur ’s nachts. ‘Ik ga naar huis’, zei ik. ‘Jij houdt niet van voetbal’, snauwde hij me dan toe. Nou, je kunt ook overdrijven (lacht).»

HITLER EN QATAR

HUMO Heb je de bolwassing gezien die de Rode Duivels van Nederland kregen?

DERKSEN (knikt) «Ik heb geen medelijden met voetballers die arrogant het veld opkomen en van de mat worden getikt. Ik had België hoog zitten, maar daar schrok ik van. Vol stadion, prestigeslag met Nederland: ‘Ja, meneer De Bruyne, als je zo’n vedette bent – wat hij ook ís – moet je ’t nu ook maar effe laten zien.’ Ach, het zijn allemaal verwende prinsjes geworden. Dat hebben we zelf in de hand gewerkt: de journalistiek kruipt die voetballers in hun reet. Die jongens zeuren ook altijd zo. Maar zodra je een korte broek aantrekt en daar een koninklijke vergoeding voor ontvangt, word je béoordeeld en soms véroordeeld.»

HUMO Nederland was goed.

DERKSEN «Nou, tegen een gemotiveerd België zou het grote moeite hebben gehad. Louis van Gaal wordt als een heilige neergezet en gaat dat nog geloven ook. Om gek van te worden! Ik vind Van Gaal een vreselijke man: hij praat altijd over Van Gaal. Maar je kunt niet zeggen dat hij een slechte coach is. Nederland gaat geen wereldkampioen worden, maar voor het Nederlands elftal is er nu geen betere coach dan Van Gaal.»

HUMO In België stuit Roberto Martínez op steeds meer weerstand.

DERKSEN «Hij lijkt me niet zo’n slechte man. Op mij heeft-ie altijd een nuchtere, verstandige indruk gemaakt. Al vind ik het nog steeds heel armoedig dat je een buitenlander als bondscoach moet nemen.»

HUMO Is een boycot van het WK in Qatar wenselijk?

DERKSEN «Voetballers hebben daar lak aan. Er is niet één voetballer die even Amnesty International heeft gegoogeld om te zien wat er in Qatar speelt. Het is misdadig dat de FIFA zo’n toernooi voor veel geld aan landen geeft waar de mensenrechten geschonden worden – eerst Rusland, nu Qatar. Door het WK daar te laten doorgaan, maak je een vreselijk regime salonfähig, net zoals met Hitler gebeurde tijdens de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn, en met Videla tijdens het WK van 1978 in Argentinië.

»Ik vind het armoedig dat niet één voetballer de moed heeft om op te staan. Geen betere publiciteit dan dat: alle camera’s zouden op hem gericht staan. Wegblijven van het WK kunnen ze niet. Maar een voetballer blijft een vrij individu met een eigen mening. Hij moet alleen maar eventjes een tirade te houden dat het een schande is dat we in zo’n land moeten gaan voetballen – hij hoeft Amnesty International maar te citeren. Een voetballer met persoonlijkheid doet dat. Alleen, ze hébben geen persoonlijkheid. Néé, ze maken zich druk of het wel een goed hotel is waar ze zullen verblijven.»

HUMO Zul je kijken?

DERKSEN «We maken een dagelijkse show. René van der Gijp zit er voor het voetbal, ik zal de maatschappelijke context duiden. Ik héb al actie gevoerd, trouwens. Ronald de Boer treedt op als een soort pr-man voor Qatar. Pro mensenrechtenschendingen, dus. Een regelrechte schande. Toch is hij ook analist bij sportzender Ziggo. Schaamteloos incasseert hij geld, en niemand in Nederland vindt dat gek. Nou, ík wel.»

HUMO Ben je toch een man van principes.

DERKSEN «Kijk, mijn vrouw komt uit de zorg. Toen zij hoorde dat ik bij Talpa de komende vier jaar 800.000 euro per jaar ging verdienen, was ze niet blij: ‘Voor één avondje uit je nek lullen moet ik een hele maand werken.’ Terwijl ik dacht: ik breng de zilvervloot thuis! (lacht) We hebben toen besloten om de helft van mijn gage aan goede doelen te schenken – een kankerafdeling van een Rotterdams ziekenhuis, een hondenasiel in Almere en de voedselbank. Ik koketteer er niet mee, maar ik heb wel degelijk een sociale en zachte kant. Alleen, daar scoor je niet mee.»